Prematüre annesiyim ben.
Minicik evladım öyle çok şey öğretti ki bana. Aslında ne kadar güçlü olabildiğimi öğrendim. Sabretmeyi öğrendim. Evladımı hastanede bırakıp eve gelirken günler, belki aylar süren yolculukta sabırla eve geleceği günü bekleyerek sabretmeyi öğrendim.
Evladımı kucağıma almadan, sıcaklığını hissetmeden her 3 saatte bir süt sağarak bir bedene can olmayı öğrendim.
Yoğun Bakım Ünitesinin önünde günde iki kez dakikalar, saniyeler sayarak, adının bile anılmadığı odada '' ünal bebeğin annesi'' olarak bekledim seni. Günleri saydım, kucağımda eve gideceğimiz günleri. Ama hep güçlüydüm.
Biliyordum senin bana ihtiyacın var. Benim sıcaklığıma, kokuma, sütüme ihtiyacın vardı. Hiçbir zaman kötü bir an düşünmedim. Her gün seni beklerden, seninle güzel hayaller kurdum. Herkes beni teselli etmeye çalışırken, ben onlara aslında ne kadar güçlü olduğunu gösterdim.
Sen orda minicik bedeninle dünyaya tutunmaya çalışırken ben nasıl olur da kendimi bırakırdım? Hep dua ettim, Rabbime sığındım.
Biliyordum çok güzel günler vardı önümüzde ve bunlar geçecekti. Şimdi resimlere bakıp gülümsüyorum. Sana bin kez daha sarılıp şükrediyorum.
Gerçekten en önemli şey; moral. Kendinizi bırakmayın, kötü şeyler düşünmeyin. Her kötü duyduğunuz seyleri benim başıma da gelir mi diye kendinizi üzmeyin. Hayatta o kadar umut dolu, o kadar güzel hikayeler var ki bunları düşünürek yolumuza devam edelim.
Siz artık bir annesiniz ve o minicik mucizelerin size ihtiyacı var. Eğer ömrümüzde yaşanacak bu günler varsa yaşayacağız. Eğer bu bizim imtihanımızsa biz bu sınavıda hayırlısıyla,sağlıkla evladımızla, sevdiklerimizle el ele geçeceğiz.
O minicik bedenleriyle bize sarıldılar, sizde yüzünüzde koccaman bir gülümsemeyle evladınıza sarılacaksınız..
Rabbim tüm evlatlarımıza şifa, sağlık versin.
Minik Kahramanların, kocaman yürekli annelerine sevgilerle..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder